Home 2020

Odszkodowanie z OC sprawy. Jak je uzyskać?

Odszkodowanie przysługuje każdemu poszkodowanemu, który nie był sprawcą wypadku lub zdarzenia drogowego. Każdy uczestnik zdarzenia, który nie przyczynił się całkowicie do wypadku może złożyć swoje roszczenie do ubezpieczyciela u którego sprawca wykupił polisę OC. Pamiętaj, że o odszkodowanie nie może ubiegać się sprawca wypadku.

By móc starać się o wypłatę należnego odszkodowania właściwe kroki należy podjąć już bezpośrednio na miejscu zdarzenia. Warto zadbać o odpowiednie udokumentowanie okoliczności wypadku m.in. wezwać Policję jeżeli jest to niezbędne lub uzyskać oświadczenie sprawcy, wykonać dokumentację zdjęciową, uzyskać oświadczenia świadków itp.

Kolejnym krokiem jest skompletowanie niezbędnej dokumentacji medycznej lub rzeczowej, która potwierdzi rozmiar doznanej przez nas szkody m.in. zaświadczenia lekarskie, wycena, kosztorys naprawy itp.

Następnie, musimy ustalić  numeru polisy OC sprawcy oraz nazwy zakładu ubezpieczeń, do którego skierujemy roszczenia. W sytuacji, kiedy nie spisano oświadczenia (np. sprawca oddalił się z miejsca zdarzenia), należy spisać numery rejestracyjne pojazdu sprawcy – na tej podstawie Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (UFG) ustala zakład ubezpieczeń, w którym ubezpieczony jest sprawca wypadku. Zdarzają się również sytuacje, gdy w ogóle nie da się ustalić sprawcy zdarzenia – w takich sytuacjach właściwy do wypłaty odszkodowania jest UFG.

Po ustaleniu tego, kto powinien wypłacić odszkodowanie, można przystąpić do oszacowania ich wysokości. Ważnym jest, aby zgłosić wszystkie przysługujące roszczenia. Zakładu ubezpieczeń  zobowiązany jest wypłacić żądane odszkodowanie z OC sprawcy w terminie 30 dni. W przypadku gdy wyjaśnienie okoliczności wypadku w terminie 30 dni jest niemożliwe, zakład ubezpieczeń jest zobowiązany poinformować o tym poszkodowanego – maksymalny termin na wypłatę odszkodowania wynosi 90 dni.

W razie niekorzystnej decyzji zakładu ubezpieczeń, poszkodowany zawsze ma prawo wystąpić do sądu o wypłatę odszkodowania z OC sprawcy. O tym uprawnieniu zakład ubezpieczeń musi zawsze poinformować poszkodowanego w treści decyzji.

Wieloletnie doświadczenie pokazuje, że firmy ubezpieczeniowe potrafią rażąco zaniżyć wysokość odszkodowania z OC sprawcy. W wielu przypadkach pomoc pełnomocnika już od pierwszych chwil po wypadku może mieć bardzo duży wpływ na ostateczny wynik postępowania odszkodowawczego. Zwłaszcza w przypadku zdarzeń, w których sprawca nie został ukarany mandatem. Jeśli w sprawie zostało wszczęte dochodzenie, pomoc kancelarii, która może zapewnić poszkodowanemu wsparcie w postępowaniu karnym jest bardzo istotna.

Alimenty od dzieci dla rodziców

Obowiązek alimentacyjny najczęściej jest utożsamiany z obowiązkiem utrzymywania dzieci przez rodziców, podczas gdy w obowiązującym prawie  przewidziane są również regulacje  umożliwiające rodzicom wystąpienie o alimenty od ich dzieci. Warto podkreślić, że obowiązek alimentacyjny może występować w różnych konfiguracjach między krewnymi w linii prostej oraz rodzeństwem.

Podstawą prawną są przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Art. 128 k.r.o. Obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo.

Art. 132 k.r.o. Obowiązek alimentacyjny zobowiązanego w dalszej kolejności powstaje dopiero wtedy, gdy nie ma osoby zobowiązanej w bliższej kolejności albo gdy osoba ta nie jest w stanie uczynić zadość swemu obowiązkowi lub gdy uzyskanie od niej na czas potrzebnych uprawnionemu środków utrzymania jest niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami.

Przesłanką dochodzenia alimentów przez rodziców od ich dzieci jest ich niedostatek, rozumiany, jako niemożliwość zaspokojenia ich usprawiedliwionych potrzeb  możliwościami  finansowymi. Najczęściej taka sytuacja ma miejsce w przypadku poważnych chorób rodziców lub  podeszłego wieku. Obowiązek alimentacyjny istnieje niezależnie od stosunków pomiędzy uprawnionym, a zobowiązanym, przy czym sąd rozpatrujący sprawę może mieć na względzie dotychczasowe zachowanie uprawnionego w stosunku do zobowiązanego.

Przepisy nie określają wprost sposobu, w jaki uprawniony ma otrzymywać środki utrzymania. Obowiązek alimentacyjny można wypełniać nie tylko poprzez dostarczanie środków pieniężnych, ale również poprzez świadczenia w naturze (np. wyżywienie, ubrania, zapewnienie opieki i mieszkania). Jeśli strony nie potrafią porozumieć się co do sposobu realizowania obowiązku alimentacyjnego, konieczne będzie wystąpienie przez uprawnionego do sądu o zasądzenie odpowiedniej kwoty pieniężnej tytułem alimentów lub ustalenie innej formy świadczeń.

Nie ma przeszkód do ustalenia alimentów w drodze umowy pomiędzy stronami. Dopuszczalne jest również zawarcie ugody sądowej lub przed mediatorem.

Kiedy alimenty dla rodziców nie przysługują?

Fakt, iż rodzice źle wywiązywali się ze swoich obowiązków wobec dzieci, nie musi być dostateczną podstawą, by utracili oni prawo do żądania od nich alimentów. Aby rodzic utracił to prawo, jego zachowanie w stosunku do dzieci musi być rażąco niewłaściwe. Sytuacje rażącej niewłaściwości dookreślił Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 16 grudnia 1987 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 91/86, stwierdzając, że z rażącą niewdzięcznością mamy do czynienie w sytuacji:

– zawinionego przez rodzica popadnięcia w niedostatek lub umyślnego wywołanie sytuacji prowadzącej do żądania świadczeń alimentacyjnych;

– zachowania godzącego w życie lub zdrowie członka rodziny;

– naruszanie godności dobrego imienia i innych dóbr osobistych członków rodziny.

Dziecko dążące do oddalenia powództwa może dodatkowo powołać się na art 5 k.c. oraz na art 144 k.r.o. udowadniając, że żądanie rodzica jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Porady w sprawach alimentacyjnych

Obowiązujące przepisy prawa nakładają obowiązek utrzymania dzieci przez rodziców, ale obowiązek alimentacyjny nie dotyczy wyłącznie utrzymania dzieci. Do płacenia alimentów może być zobowiązanych także dalszy krewny np. gdy rodziców nie stać na utrzymanie dziecka, zobowiązani do uiszczania alimentów mogą być dziadkowie.

Co więcej, osoba dorosła która nie jest w stanie pokryć swoich kosztów utrzymania i leczenia może otrzymać alimenty od swoich dorosłych dzieci, wnuków lub rodzeństwa.

Obowiązek alimentacyjny dotyczy również małżonków, a w pewnych sytuacjach także byłych małżonków np. winnych rozpadu małżeństwa.

Do płacenia alimentów może być zobowiązanych kilka osób jednocześnie. Obowiązek alimentacyjny może być wykonywany zamiast świadczeń pieniężnych także poprzez dostarczanie pomocy materialnej w formie żywności, ubrań itp.

            W sprawach alimentacyjnych w przypadku gdy obie strony są zgodne możliwe jest zawarcie umowy lub ugody przed mediatorem, bez udziału sądu. Jeżeli strony nie mogą dojść do porozumienia np. co do wysokości alimentów należy złożyć sprawę do sądu.

            W przypadku skierowania sprawy do sądu możliwe jest polubowne rozwiązanie sprawy poprzez zawarcie ugody w sądzie lub przed mediatorem, w sytuacji gdy sąd na pierwszej rozprawie skieruje sprawę do mediacji. Pamiętaj, że pozew o alimenty nie podlega opłacie sądowej.

Zarówno ugoda zawarta przed sądem jak i ugoda zawarta w postępowaniu mediacyjnych ma moc taką jak wyrok sądowy i może być skierowana do wykonania w drodze egzekucji sądowej.

            W niektórych sytuacjach życiowych warto sięgnąć po profesjonalną pomoc ze strony adwokata, który wyjaśni jakie są obowiązki krewnych w zakresie alimentów, pomoże sporządzić pozew o alimenty do sądu, będzie reprezentował Cię przed sądem, ustali wysokość alimentów o jakie można ubiegać się w sądzie lub w postępowaniu mediacyjnym.

 

Dziedziczenie ustawowe

 

Dziedziczenie ustawowe ma miejsce wtedy, gdy zmarły nie pozostawił ważnego testamentu.

O tym, kto będzie jego spadkobiercą, rozstrzygają wtedy przepisy ustawy – Kodeks cywilny. Przepisy ustalają ścisłą kolejność osób, które są powoływane do spadku oraz ich udziały w masie spadkowej.

Kodeks cywilny dzieli spadkobierców na kilka grup, a mianowicie:

1 grupa: dzieci (i potomkowie) spadkodawcy dziedziczący razem z małżonkiem spadkodawcy;

2 grupa: małżonek spadkodawcy, rodzice, rodzeństwo i potomkowie rodzeństwa spadkodawcy;

3 grupa: dziadkowie spadkodawcy i potomkowie dziadków;

4 grupa: pasierbowie, czyli dzieci małżonka spadkodawcy (jeśli żadne z ich rodziców nie dożyło śmierci spadkodawcy);

5 grupa: gmina ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy w Polsce.

Do pierwszej grupy spadkobierców ustawowych należą małżonek i dzieci spadkodawcy. Dziedziczą oni w częściach równych. Jednakże część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż ¼ całości spadku. Jeżeli dziecko spadkodawcy nie dożyło natomiast otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada jego dzieciom w częściach równych. To samo będzie jeżeli również jego dzieci nie dożyły otwarcia spadku.

W przypadku kiedy spadkodawca jest bezdzietny dziedziczyć po nim będzie małżonek i rodzice. Udział spadkowy każdego z rodziców spadkodawcy wynosi ¼ spadku.

W sytuacji, gdy spadkodawca w chwili śmierci nie pozostawał w związku małżeńskim oraz nie miał dzieci – spadek po nim dziedziczą rodzice w częściach równych (po ½). Jeżeli jednak jedno z rodziców spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada rodzeństwu spadkodawcy w częściach równych. Istnieje również sytuacja kiedy dziedziczyć będą również dzieci rodzeństwa spadkodawcy. Będzie to miało miejsce, gdy jego rodzeństwo nie żyje. Część jego spadku będzie przypadał zatem jego dzieciom w częściach równych.

Jeśli  nie ma wcześniej wymienionych spadkobierców – czyli małżonka spadkodawcy, jego krewnych, pasierbów – to spadek przypada gminie. Chodzi tu o gminę ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy.

Zasady dziedziczenia ustawowego w teorii mogą wydawać się proste, ale w praktyce prawidłowe ustalenie spadkobierców może nastręczać wiele trudności. Warto jednak wiedzieć, że rozwód powoduje wyłączenie z dziedziczenia. Osoby żyjące w konkubinacie nie są objęte dziedziczeniem ustawowym. Związki nieformalne z punktu widzenia prawa nie dają żadnego prawa do dziedziczenia po sobie. Po unieważnieniu małżeństwa (zapadnięciu wyroku sądowego w tej sprawie), wyłączony małżonek także nie ma prawa do spadku z ustawy.