Home Prawo cywilne

Pozew przeciwko bankowi – pierwsze kroki frankowicza

Pierwszy przyrost liczby pozwów składanych przeciwko bankom w sprawach kredytów frankowych nastąpił, gdy Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawie państwa Dziubak wydał korzystny dla kredytobiorców wyrok. Wiele osób zdecydowało się wtedy dochodzić swoich praw. Z drugą falą może mieć do czynienia, gdy Sąd Najwyższy wyda uchwałę, która odpowie na najczęściej pojawiającej się w sprawach frankowych wątpliwości i rozbieżności. Warto już dzisiaj podjąć pierwsze kroki w celu uregulowania swojej sytuacji.

Do ewentualnego złożenia pozwu konieczne jest skompletowanie szeregu dokumentów, z których część znajduje się w posiadaniu banku. Okres oczekiwania na rozwianie wątpliwości przez Sąd Najwyższy można więc poświęcić na pozyskiwanie pełnej dokumentacji kredytowej. Docelowo zajmuje to nawet kilka tygodni.

            Jakie dokumenty potrzebujesz?

Podstawowym dokumentem niezbędnym do właściwej analizy sprawy jest umowa wraz z aneksami ją zmieniającymi. Każdy kredytobiorca powinien posiadać je w swoim domowym archiwum. Przydatny będzie również regulamin kredytu.

Jednym z kluczowych dokumentów, o które musimy wystąpić do banku, jest tzw. historia spłaty kredytu. Zawiera ona informację o wysokości spłaconego zobowiązania. Uzyskanie takiego zaświadczenia wiąże się z koniecznością poniesienia pewnych kosztów, które mogą być rożne, w zależności od tego w jakim banku posiadamy kredyt.

Informacja o aktualnym stanie salda zadłużenia pozostającego do spłaty oraz o łącznej wysokość rat i innych świadczeń przekazanych bankowi pozwoli ustalić wartość przedmiotu sporu w sprawie. Warto również odszukać lub pozyskać z banku harmonogramy spłat rat kredytu, tabele kursów walut banku, a także pisma informujące o zmianie oprocentowania kredytu.

Jeżeli posiadają Państwo inne dokumenty wydane przez bank w związku z zaciągniętym kredytem, np. zaświadczenie o kredycie, ogólne warunku umowy to również mogą one okazać się przydatne do skonstruowania pozwu.

           Pamiętać należy, że sprawy frankowe, to jedne z najbardziej skomplikowanych postępowań. Nieumiejętne prowadzenie postępowania może nie przynieść oczekiwanego rezultatu, dlatego warto skorzystać z pomocy profesjonalnego pełnomocnika.

Odszkodowanie z OC sprawy. Jak je uzyskać?

Odszkodowanie przysługuje każdemu poszkodowanemu, który nie był sprawcą wypadku lub zdarzenia drogowego. Każdy uczestnik zdarzenia, który nie przyczynił się całkowicie do wypadku może złożyć swoje roszczenie do ubezpieczyciela u którego sprawca wykupił polisę OC. Pamiętaj, że o odszkodowanie nie może ubiegać się sprawca wypadku.

By móc starać się o wypłatę należnego odszkodowania właściwe kroki należy podjąć już bezpośrednio na miejscu zdarzenia. Warto zadbać o odpowiednie udokumentowanie okoliczności wypadku m.in. wezwać Policję jeżeli jest to niezbędne lub uzyskać oświadczenie sprawcy, wykonać dokumentację zdjęciową, uzyskać oświadczenia świadków itp.

Kolejnym krokiem jest skompletowanie niezbędnej dokumentacji medycznej lub rzeczowej, która potwierdzi rozmiar doznanej przez nas szkody m.in. zaświadczenia lekarskie, wycena, kosztorys naprawy itp.

Następnie, musimy ustalić  numeru polisy OC sprawcy oraz nazwy zakładu ubezpieczeń, do którego skierujemy roszczenia. W sytuacji, kiedy nie spisano oświadczenia (np. sprawca oddalił się z miejsca zdarzenia), należy spisać numery rejestracyjne pojazdu sprawcy – na tej podstawie Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (UFG) ustala zakład ubezpieczeń, w którym ubezpieczony jest sprawca wypadku. Zdarzają się również sytuacje, gdy w ogóle nie da się ustalić sprawcy zdarzenia – w takich sytuacjach właściwy do wypłaty odszkodowania jest UFG.

Po ustaleniu tego, kto powinien wypłacić odszkodowanie, można przystąpić do oszacowania ich wysokości. Ważnym jest, aby zgłosić wszystkie przysługujące roszczenia. Zakładu ubezpieczeń  zobowiązany jest wypłacić żądane odszkodowanie z OC sprawcy w terminie 30 dni. W przypadku gdy wyjaśnienie okoliczności wypadku w terminie 30 dni jest niemożliwe, zakład ubezpieczeń jest zobowiązany poinformować o tym poszkodowanego – maksymalny termin na wypłatę odszkodowania wynosi 90 dni.

W razie niekorzystnej decyzji zakładu ubezpieczeń, poszkodowany zawsze ma prawo wystąpić do sądu o wypłatę odszkodowania z OC sprawcy. O tym uprawnieniu zakład ubezpieczeń musi zawsze poinformować poszkodowanego w treści decyzji.

Wieloletnie doświadczenie pokazuje, że firmy ubezpieczeniowe potrafią rażąco zaniżyć wysokość odszkodowania z OC sprawcy. W wielu przypadkach pomoc pełnomocnika już od pierwszych chwil po wypadku może mieć bardzo duży wpływ na ostateczny wynik postępowania odszkodowawczego. Zwłaszcza w przypadku zdarzeń, w których sprawca nie został ukarany mandatem. Jeśli w sprawie zostało wszczęte dochodzenie, pomoc kancelarii, która może zapewnić poszkodowanemu wsparcie w postępowaniu karnym jest bardzo istotna.

Porady w sprawach alimentacyjnych

Obowiązujące przepisy prawa nakładają obowiązek utrzymania dzieci przez rodziców, ale obowiązek alimentacyjny nie dotyczy wyłącznie utrzymania dzieci. Do płacenia alimentów może być zobowiązanych także dalszy krewny np. gdy rodziców nie stać na utrzymanie dziecka, zobowiązani do uiszczania alimentów mogą być dziadkowie.

Co więcej, osoba dorosła która nie jest w stanie pokryć swoich kosztów utrzymania i leczenia może otrzymać alimenty od swoich dorosłych dzieci, wnuków lub rodzeństwa.

Obowiązek alimentacyjny dotyczy również małżonków, a w pewnych sytuacjach także byłych małżonków np. winnych rozpadu małżeństwa.

Do płacenia alimentów może być zobowiązanych kilka osób jednocześnie. Obowiązek alimentacyjny może być wykonywany zamiast świadczeń pieniężnych także poprzez dostarczanie pomocy materialnej w formie żywności, ubrań itp.

            W sprawach alimentacyjnych w przypadku gdy obie strony są zgodne możliwe jest zawarcie umowy lub ugody przed mediatorem, bez udziału sądu. Jeżeli strony nie mogą dojść do porozumienia np. co do wysokości alimentów należy złożyć sprawę do sądu.

            W przypadku skierowania sprawy do sądu możliwe jest polubowne rozwiązanie sprawy poprzez zawarcie ugody w sądzie lub przed mediatorem, w sytuacji gdy sąd na pierwszej rozprawie skieruje sprawę do mediacji. Pamiętaj, że pozew o alimenty nie podlega opłacie sądowej.

Zarówno ugoda zawarta przed sądem jak i ugoda zawarta w postępowaniu mediacyjnych ma moc taką jak wyrok sądowy i może być skierowana do wykonania w drodze egzekucji sądowej.

            W niektórych sytuacjach życiowych warto sięgnąć po profesjonalną pomoc ze strony adwokata, który wyjaśni jakie są obowiązki krewnych w zakresie alimentów, pomoże sporządzić pozew o alimenty do sądu, będzie reprezentował Cię przed sądem, ustali wysokość alimentów o jakie można ubiegać się w sądzie lub w postępowaniu mediacyjnym.

 

Dziedziczenie ustawowe

 

Dziedziczenie ustawowe ma miejsce wtedy, gdy zmarły nie pozostawił ważnego testamentu.

O tym, kto będzie jego spadkobiercą, rozstrzygają wtedy przepisy ustawy – Kodeks cywilny. Przepisy ustalają ścisłą kolejność osób, które są powoływane do spadku oraz ich udziały w masie spadkowej.

Kodeks cywilny dzieli spadkobierców na kilka grup, a mianowicie:

1 grupa: dzieci (i potomkowie) spadkodawcy dziedziczący razem z małżonkiem spadkodawcy;

2 grupa: małżonek spadkodawcy, rodzice, rodzeństwo i potomkowie rodzeństwa spadkodawcy;

3 grupa: dziadkowie spadkodawcy i potomkowie dziadków;

4 grupa: pasierbowie, czyli dzieci małżonka spadkodawcy (jeśli żadne z ich rodziców nie dożyło śmierci spadkodawcy);

5 grupa: gmina ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy w Polsce.

Do pierwszej grupy spadkobierców ustawowych należą małżonek i dzieci spadkodawcy. Dziedziczą oni w częściach równych. Jednakże część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż ¼ całości spadku. Jeżeli dziecko spadkodawcy nie dożyło natomiast otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada jego dzieciom w częściach równych. To samo będzie jeżeli również jego dzieci nie dożyły otwarcia spadku.

W przypadku kiedy spadkodawca jest bezdzietny dziedziczyć po nim będzie małżonek i rodzice. Udział spadkowy każdego z rodziców spadkodawcy wynosi ¼ spadku.

W sytuacji, gdy spadkodawca w chwili śmierci nie pozostawał w związku małżeńskim oraz nie miał dzieci – spadek po nim dziedziczą rodzice w częściach równych (po ½). Jeżeli jednak jedno z rodziców spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada rodzeństwu spadkodawcy w częściach równych. Istnieje również sytuacja kiedy dziedziczyć będą również dzieci rodzeństwa spadkodawcy. Będzie to miało miejsce, gdy jego rodzeństwo nie żyje. Część jego spadku będzie przypadał zatem jego dzieciom w częściach równych.

Jeśli  nie ma wcześniej wymienionych spadkobierców – czyli małżonka spadkodawcy, jego krewnych, pasierbów – to spadek przypada gminie. Chodzi tu o gminę ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy.

Zasady dziedziczenia ustawowego w teorii mogą wydawać się proste, ale w praktyce prawidłowe ustalenie spadkobierców może nastręczać wiele trudności. Warto jednak wiedzieć, że rozwód powoduje wyłączenie z dziedziczenia. Osoby żyjące w konkubinacie nie są objęte dziedziczeniem ustawowym. Związki nieformalne z punktu widzenia prawa nie dają żadnego prawa do dziedziczenia po sobie. Po unieważnieniu małżeństwa (zapadnięciu wyroku sądowego w tej sprawie), wyłączony małżonek także nie ma prawa do spadku z ustawy.